Josée Standaert
Juffrouw Standaert

Op school werd er ook iedere morgen gezongen, vertelt Josée. Juffrouw Vermeulen, de directrice, leidde dit steevast elke morgen. Dat waren meestal stap- en strijdliederen die de meisjes kweelden. Tot op een morgen de directrice werd weggeroepen en zij me vroeg om de samenzang verder te leiden. Ik durfde geen nee te zeggen en voor ik het wist, was ik vertrokken voor een muzikaal avontuur dat veertig jaar duurde. Nu had ik geen bijzondere muziekstudies gedaan. Ik heb gewoon notenleer en pianoles gekregen zoals ieder ‘deftig’ meisje dat in die jaren kreeg. Echt goed piano spelen kon ik niet, maar ik kon noten lezen en met één hand een lied op de piano spelen. Zo kon ik mijn plan trekken, bekent ze, en doorheen de jaren leerde ik heel veel door ervaring. Muziek zat wel in mijn genen. Mijn grootvader was organist in Hamme, vader speelde goed piano en moeder had een erg mooie stem.

In haar aanvangsperiode zong Josée nog met alle leerlingen van de school maar naarmate het leerlingenaantal groeide, zong ze enkel nog met de leerlingen die het wensten en zo ontstond ons schoolkoor. ‘Het koor van het Instituut Onze-Lieve-Vrouw’ heette dat toen. De naam ‘Makeblijde’ is er pas gekomen in 1970, gaat ze verder. Vele jeugdkoren zochten voor hun naam inspiratie in de vogelwereld zoals bv. ‘De zingende nachtegaaltjes’. Ik vond dat die vogelkooi al meer dan vol genoeg zat en dus zocht ik een originelere naam. Hendrik Daems was een violist en componist en was getrouwd met een Zeelse. Toen hij verhuisde naar Tervuren en daar een huis bouwde, noemde hij dat ‘Makeblijde’. Dat vond ik zo schoon en dus werd het schoolkoor ‘Makeblijde’. Op 23 mei 1970 werd het koor officieel gedoopt met Hendrik als peter en zuster-overste Marie-Joseph als meter.
Repeteren deden ze tijdens de middagpauze en dit drie keer per week. In een bepaald jaar hadden ze een Bulgaars meisjeskoor te gast in Zele. Toen Josée hen hoorde zingen, dan schrok ze echt van het niveau dat deze meisjes haalden. Ze waren uitgenodigd voor een tegenbezoek aan Bulgarije en dus wou Josée het niveau serieus opkrikken. De enige remedie hiervoor was repeteren, repeteren en nog eens repeteren. Dat deden ze dan ook. Iedere middag werd er steevast gezongen en op vrijdag nog een uurtje na schooltijd. Het niveau steeg zienderogen. En onze dirigente stond niet met rode kaken in Bulgarije!

Tot aan haar pensioen in 83 bleef Josée het koor leiden. Directrice Donk vroeg haar om het koor te blijven leiden, maar daar bedankte ze voor. Eenmaal geen lerares meer, verlies je de band met de kinderen en word je meer een buitenstaander. Dat wou ik niet, zegt ze. Annemie Moens heeft het toen van mij overgenomen. In ’96 kreeg Filip Haentjens het roer in handen en dat doet hij nu al 14 jaar én met succes! Als het enigszins mogelijk is, mist ze geen enkel optreden van ‘haar’ koor. Het is duidelijk dat Makeblijde bij Josée in de bovenste schuif ligt. Het zijn haar ‘kinderen’ en ze spreekt over Makeblijde met een terechte trots en met veel liefde. De inzet van Filip en Annemie Moens (die nog altijd de stemvorming van het koor voor haar rekening neemt) schat ze hoog in.

Josée is lange tijd thuis blijven wonen. De verplaatsing naar Zele was niet zo vanzelfsprekend. Er was in die tijd nog de tram (die van Hamme naar Zele reed en zo verder naar Gent) maar meestal nam ze de trein en stapte ze over in Grembergen. Soms moest ze wel een half uur wachten voor ze aansluiting kreeg naar Zele. Dat was niet altijd zo makkelijk, vertelt ze. Van ons als leerkrachten werd verwacht dat we alle dagen op school waren. Ook al hadden we vrije uren, we moesten verplicht aanwezig zijn. De mama van Josée had haar de raad gegeven in Zele grond te kopen. Die raad heeft ze niet in de wind geslagen en toen de gronden van het ‘nieuw centrum’ (van optiek Van Der Linden tot 1-2-3-Copy) verkocht werd, wou ze daar wel een stukje grond. Notaris Cleen regelde de verkoop ervan en men verkocht de gronden beginnend vanaf het marktplein. Als het stuk grond recht tegenover de rode beuk aan de beurt is, moet je me verwittigen, had ze de notaris gezegd. En zo geschiedde... Josée woont in een huis met de rode beuk als overbuur. Een mooi zicht waar ze iedere dag in ieder seizoen van geniet. Ooit was er sprake van deze boom te rooien omdat ie ziek was. Gelukkig heeft burgemeester De Bruyne zich daar tegen verzet en door een boomchirurg onder de arm te nemen is het toch nog goed gekomen. Aan de muur hangt een ‘portret’ van ‘haar’ boom. Dat heeft een portretschilder uit Sint-Niklaas gemaakt, lacht ze. Die man was erg verbaasd toen ik hem de opdracht gaf. Een portret van een boom had hij nog nooit moeten maken. Vier keer is hij bij Josée voor het raam komen schetsen. Het ‘portret’ mag er zijn!

Een van de bedoelingen van het oprichten van een cultuurraad was het feit dat je anders geen subsidies kon krijgen voor de bouw van een cultureel centrum. We hebben in Zele vele culturele verenigingen die ieder op zich een heel hoog niveau halen. Alleen beschikken we niet over de broodnodige infrastructuur, zucht Josée. In al die jaren dat ik voorzitter van de culturele raad was, hebben we hiervoor gepleit. Er waren voorstudies, plannen en noem maar op... Er is al heel wat geld uitgegeven maar ook in 2010 ligt zo’n cultureel centrum of laat het een gemeenschapscentrum zijn, nog niet in het verschiet. Ik heb daar veel, echt veel tijd aan gespendeerd, zucht ze, met Paul Limpens en Willy De Beule bv. zijn we door Vlaanderen getrokken om ideeën te vergaren hoe ons cultureel centrum er zou uitzien. Makeblijde zou zingen bij de inwijding van het gebouw, lacht ze. Josée schudt haar hoofd. Nee, zucht ze, het zal er nooit komen. Het is en zal een droom blijven. Cultuur lag en ligt niet in de bovenste schuif op ons gemeentehuis. Echt veel politici ontmoet je niet op culturele manifestaties en dat vind ik jammer.

Concertvereniging

Juffrouw Standaert zetelt nog altijd in de cultuurraad als afgevaardigde van de Zeelse Concertvereniging. Een klein groepje mensen dat ieder jaar een zestal concerten organiseert in onze raadzaal. Josée is stichtend lid en sinds het overlijden van Raf De Bruyne ook voorzitter. Een vereniging waar ze echt fier op is. Van in de startblokken hebben we ons als doel gesteld om te focussen op kwaliteit en dat lukt ons nog altijd, zegt ze fier. We zijn er al verschillende malen in gelukt om internationaal befaamde muzikanten naar Zele te halen.
In 2008 ontving ze (samen met Etienne Quintijn) van de Zeelse cultuurraad de ‘Prijs voor Cultuurverdienste’, een blijk van waardering voor Zelenaars die een hele carrière op het lokale culturele veld uitgebouwd hebben. Josée kreeg deze onderscheiding voor haar jarenlange inzet voor de koormuziek in Zele en voor de Zeelse Concertvereniging in het bijzonder. Als iemand die prijs verdiende, dan was het zeker juffrouw Standaert.

Reizen